Ik werd gevraagd om bij een heer op leeftijd thuis langs te komen om het een en ander door te spreken voor zijn uitvaart. De heer meldde al aan de telefoon “Niet dat ik binnenkort van plan was eruit te stappen, maar ik wil het graag geregeld hebben”.
Bij binnenkomst werd ik hartelijk ontvangen en het was meteen duidelijk dat deze meneer snel ter zake wilde komen, want hij ging zitten en zei “Ik wil geen fratsen voor mijn uitvaart, gewoon alles simpel. Wat kost het?” Dat was duidelijke taal. Dus ik legde mijn voorgedrukte offerte op tafel voor hem neer. Op deze offerte staan de minimale kosten die gemaakt moeten worden voor een uitvaart, zoals verzorging, akte van overlijden, kist, opbaring in het mortuarium en de kosten van crematie en statievervoer naar het crematorium. Deze onvermijdbare kosten staan op de offerte dik gedrukt. Daarnaast staan in licht grijs gedrukt de overige en bijkomende kosten, waarvoor men zelf kan kiezen, in de woorden van meneer “de fratsen” zoals onder meer de rouwkaart, de bloemen, het rouwbezoek en de afscheidsplechtigheid.
Meneer bekeek mijn offerte aandachtig en zei: “Ik heb geen familie of gezin dus een afscheidsplechtigheid daar komt toch niemand op af. Nou Jongen, dat ziet er netjes uit, mag ik je pen, waarop hij zijn personalia invulde en zijn handtekening plaatste op de offerte”. Ik keek hem aan en vroeg hem: “Wat heeft u ertoe doen besluiten zo snel akkoord te gaan met mijn offerte, zonder dat ik u heb kunnen vertellen wie ik ben en wat ik doe?” Waarop hij antwoordde: “Doordat je alle prijzen transparant en eerlijk vermeldt op de offerte, zonder eerst te kijken wat voor uitvaartpolis ik heb en daarop vervolgens je prijzen aan te passen”. Daarop presenteerde hij mij de polis van zijn kapitaalverzekering voor zijn uitvaart, waaruit bleek dat hij al jaren uitstekend verzekerd was in die zin dat hij zich bij wijze van spreken met 6 dragers in een massief eiken kist met gouden handgrepen kon laten begraven. “Maar” vervolgde hij, “ik heb nu een leeftijd dat ik al die flauwekul niet meer wil en doneer wat er over is aan een stichting voor onderzoek naar kanker, daarmee help ik andere mensen die het meer nodig hebben dan ik”.
We namen nog een kopje koffie en praatten nog een beetje na en toen namen we afscheid. Deze ontmoeting zal me nog lang bijblijven en gaf me nogmaals de bevestiging dat ik op de goede weg ben door transparant en eerlijk te zijn. Dat schept vertrouwen en dat krijg je dan ook terug.
