Enige tijd geleden, op een rustige zondagmiddag in november, gaat de telefoon. Ik neem op met “Johan Uitvaartzorg, u spreekt met Johan Verhofstadt, wat kan ik voor u betekenen?” Aan de andere kant van de lijn een heer die zich netjes voorstelt en vraagt: “Neemt u ook een lopende naturapolis over? Want”, vervolgt hij, “mijn nichtje, die een naturapolis had bij dezelfde verzekeraar als ik, liet de uitvaartplechtigheid uitvoeren door deze organisatie. Op haar verzoek had ik met de uitvaartbegeleider afgesproken dat er na de plechtigheid een biertje gedronken mocht worden. Zo gezegd zo gedaan, kratjes bier geregeld. Maar na de uitvaartplechtigheid kon men de opener niet vinden! Wat een aanfluiting, zo slecht geregeld. Dus mijn uitvaart gun ik ze niet. Maar omdat ik al enige tijd ziek ben wil ik nu al graag mijn uitvaart regelen”. Mijn antwoord hierop was dat ik het bijzonder vervelend vond te horen dat meneer ziek was en er alles aan zou doen om zijn uitvaart volgens zijn wensen te laten uitvoeren. Daarbij meldde ik dat hij zich wel moest realiseren dat de uitkering van de verzekering doorgaans lager is bij het uitbesteden van de uitvaart aan een zelfstandige uitvaartondernemer, dan wanneer men dit laat uitvoeren door de verzekeraar waar de naturapolis is afgesloten. Maar meneer gaf aan dat het voor hem het meest belangrijk was dat er aan zijn wensen voldaan zou worden. We maakten een afspraak om diezelfde middag nog bij hem thuis de zaken door te spreken. Een paar uur later waren de bijzondere uitvaartwensen van meneer vastgelegd en kon ik hem gerust stellen dat zijn uitvaart zou gaan zoals hij dat wenste.
Ruim een half jaar later ontving ik een telefoontje van de neef van meneer: “Namens mijn oom heb ik de opdracht gekregen u te bellen zodra hij is overleden, kunt u nu komen?” We wisselden kort wat contactgegevens uit en ik stelde hem gerust dat ik er binnen een uur zou zijn. Voordat ik op weg ging informeerde ik de rouwvervoerder om met de kist zoals reeds van te voren met meneer besproken naar de woning van de overledene te komen. Bij binnenkomst condoleerde ik de neef en vroeg hem of hij op de hoogte was van de speciale wensen van zijn oom met betrekking tot zijn uitvaart. Gelukkig hadden de heren hier samen uitvoerig over gesproken dus dat maakte het voor mij gemakkelijk om zonder al te veel uitleg te gaan uitvoeren wat vastgelegd was.
De overledene had geen vrouw en kinderen en wilde dat hij direct na zijn overlijden, gekleed in zijn favoriete witte wollen vest en een spijkerbroek, in de kist zou worden gelegd. Na de verzorging zou de kist meteen verhuizen naar het crematorium. Daar zou, na de wettelijke 36 uur wachttijd in het mortuarium, de crematie zonder aanwezigen worden uitgevoerd. Zo heb ik een en ander dus voor meneer geregeld.
Vier weken later, toen de as was vrijgegeven aan de nabestaanden, vond er overeenkomstig de wensen van meneer een bijeenkomst plaatst in zijn stamcafé met de urn in het midden. Er werd doorlopend reggae muziek gedraaid en voor iedereen was er een pilsje uit de fles en er werd geproost op het leven. Voor de liefhebbers waren er zelfs joints aanwezig die men buiten kon roken.
Die middag hebben drie van zijn vrienden nog mooie verhalen verteld over zijn leven als kunstverzamelaar en rokkenjager. Mede daardoor werd de bijeenkomst met de urn midden tussen zijn vrienden in het stamcafé een passend afscheid, geheel in de stijl van de man en de manier waarop hij geleefd had. Die avond keek ik terug op een bijzondere uitvaart van een markant persoon die echt wist hoe je in stijl afscheid kunt nemen. Ik was dankbaar dat ik daar mijn steentje aan heb mogen bijdragen.
