De feestdagen zijn achter de rug, de kerstboom is opgeruimd en langzaam start het gewone leven weer op. Op de werkvloer wensen collega’s elkaar “een succesvol en vooral gezond nieuw jaar” en begint men weer aan de reguliere werkweek. Vaak is de januarimaand een lange sombere maand en hopen we vooral dat de lente dit jaar maar vroeg mag beginnen en we ’s morgens weer bij daglicht naar ons werk mogen gaan terwijl de vogels overal fluiten. Thuis wordt er alweer nagedacht “waar gaan we deze zomer naar toe op vakantie?”. De dagelijkse sleur sluipt er langzaam weer in en we zijn druk met dagelijkse verplichtingen om ons in het weekend weer op te laden voor de nieuwe werkweek.
Dit ritme van alledag wordt alleen bruut verstoord als in je naaste omgeving een dierbare overlijdt. Dan zijn de gezellige feestdagen en geplande vakantie ineens niet zo belangrijk meer. Want diegene waar je van houdt is er niet meer. En ga je denken “Ik had nog zoveel willen zeggen.”
Daarom koester de momenten en het NU met diegene waar je van houdt en laat je niet snel in de sleur van de dag meeslepen, maar doorbreek die gewoonheden door onverwachts dingen die bij je ingegeven worden te doen. Pak die telefoon en bel spontaan even op of ga op de koffie en ga gezellig praten over het leven, al is het maar even. Daarom is het belangrijk om ook de rest van het jaar aandacht te geven aan je dierbaren en te genieten van het feit dat je ze nog in je leven hebt. Een spontaan bezoek of een telefoontje is een kleine moeite en voorkomt dat je achteraf denkt: “Had ik maar…”
Met die gedachte nodig ik mijn ouders, die inmiddels op leeftijd zijn, elk jaar spontaan uit. En merk dat ze daar veel van genieten. Want tijdens die lange of korte trip is het samenzijn mij zeer dierbaar en hebben we dingen besproken die anders niet aan bod komen. Want als straks het onvermijdelijke zal plaats vinden en ze los moet laten, kan ik zeggen “ik heb genoten van de kleine momenten en die koester ik”.
