28 Jaar geleden leerde ik de moeder van mijn toenmalige partner kennen. Ze was als een matriach, de spil van de familie met man en 3 zonen. Door haar leiding en sturing binnen het gezin drukte ze duidelijke een stempel op de dagelijkse gang van zaken binnen het huishouden. Vanaf dag een had ik een bijzondere klik met haar en we hebben dan ook menig open gesprek gevoerd in de 12 ½, dat ik een relatie met haar zoon had. Bijzondere jaren waren het, jaren waarin ik een onderdeel van het gezin was en de band alleen maar sterker werd.
Na het beëindigen van de relatie bleef het contact met zowel mijn ex-partner als mijn ex-schoonouders. We hielden jaarlijks een bijeenkomst om bij te praten. Heftig was het, toen we 5 jaar geleden vernamen van mijn ex-schoonmoeder dat er Niercelcarcinoom bij haar was geconstateerd.
Door diverse operaties en behandelingen was de kanker onder controle te houden. Tot eind vorig jaar, toen bleek dat de ziekte onomkeerbaar was.
Begin dit jaar vroeg ze mij of ik het aan zou kunnen om haar uitvaart te regelen. Mijn antwoord was, dat ik het een eer zou vinden om dit voor haar te mogen doen.
Tijdens het gesprek met haar en haar man was ze heel duidelijk in haar wens dat alleen haar naasten haar nog opgebaard mochten zien in de kist en dat er voor haar dan geen plechtigheid georganiseerd hoefde te worden. Haar letterlijke woorden waren “kist sluiten en weg”.
Maar mijn ex-schoonvader wilde toch graag een ceremonie voor zijn vrouw. Gelukkig kon ik haar daarvan overtuigen.
In september overleed mijn ex-schoonmoeder op 74-jarige leeftijd in het hospice na een lang ziekbed. Samen met mijn ex-partner heb ik haar verzorgd en de overige gezinsleden hielpen mee haar in de kist te leggen. 5 Dagen later heb ik het gezin uitgenodigd voor de kistsluiting, wat ook voor mij een emotionele gebeurtenis was. Aansluitend werden de overige familieleden en vrienden uitgenodigd afscheid te nemen bij de gesloten kist en was er gelegenheid het gezin te condoleren.
Na een klein uurtje zijn we door de erehaag met de kist naar de gereedstaande rouwauto gegaan en zijn we met het gezin naar het crematorium gegaan voor de invoer. Met deze kleine ceremonie en de erehaag heeft iedereen op gepaste wijze afscheid kunnen nemen van een bijzondere vrouw. Een vrouw die voor altijd een plekje in mijn hart zal hebben.
