U kent het vast allemaal, plotseling gaat de telefoon en u ontvangt een bericht over een sterfgeval van een familielid of vriend maar je kunt niets doen dan aanhoren, want je bent niet de eerst betrokkene. Je legt de hoorn neer en er ontstaat een enorme leegte en gevoel van machteloosheid. Wat kun je dan doen?
Zo overkwam het mijn vader, zijn neef overleed plotseling op 75-jarige leeftijd, direct daarop belde hij mij en mijn broer om dit te delen. Je hoort aan de telefoon dat je vader met gebroken stem meldt dat het erg plotseling is gegaan en dat het zo onwerkelijk is. Hij vervolgde met het verhaal: “Drie weken geleden waren ze nog 50 jaar getrouwd, maar ze wilden het klein vieren door samen op vakantie te gaan naar Spanje. En bij terugkomst bleek hij met spoed te zijn opgenomen in het ziekenhuis vanwege pijn aan zijn linkerarm en wat bleek, hij moest direct een openhartoperatie ondergaan. Er bleken na onderzoek meer aan de hand te zijn dan alleen een hartinfarct, hij lag in quarantaine en bezoek was alleen toegestaan voor de naaste familie vanwege besmettingsgevaar.” Dus voor de overige familieleden was het wachten op herstel, wat helaas uitbleef.
Dus mijn vader had zijn neef, die hij bijna als een broer zag, alleen nog maar even telefonisch gesproken voor de vakantie en dan plotseling is hij er niet meer. De tijd stond even stil, want dit had niemand aan zien komen. Ik merkte aan mijn vader dat hij zich machteloos voelde. Voor hem bleef er niets anders over dan afwachten tot het moment waarop hij afscheid kan nemen. Want je respecteert natuurlijk de keuze van de weduwe en kinderen van je neef om zelf de uitvaart te regelen zonder daar de hele familie bij te betrekken.
U herkent zich vast in dit verhaal en wat onderneem je dan? Praat je erover? Ga je je verdriet delen op social media, maar is dat niet confronterend voor de naaste familie? Of put je troost uit emoticons, levenswijsheden en berichtjes op Facebook? Of deel je een berichtje in een Whatsappgroep met familieleden of goede vrienden en krijg je dan reacties die je verwacht? En is een appje met alleen “gecondoleerd” toereikend voor je verlies?
Wat we te weinig doen is persoonlijk contact zoeken met andere familieleden of vrienden die ook aan de zijlijn staan en met hen ons verdriet delen. Want wij allemaal moeten deze plotselinge melding van een sterfgeval verwerken. Daarom is persoonlijk contact het fijnste, om elkaar te zien en te omarmen. Maar ook elkaar aankijken geeft zoveel meerwaarde bij het samen delen en verwerken van verlies. Dus ik ben na het telefonisch contact met mijn vader in de auto gestapt en heb hem bij binnenkomst omarmd en gevraagd hoe het met hem ging.
We hebben die avond fijn gesproken over de dingen die hij met zijn neef als jonge knapen beleefd had. Maar ook dat ze 50 jaar geleden vlak na elkaar in het huwelijksbootje stapten en kinderen kregen en samen op vakantie naar Spanje afreisden nog voor de aanleg van de Autoroute du Soleil, dat waren hoogtepunten voor hen beiden. Ik vond het bijzonder dat hij deze momenten met mij deelde. Die avond reed ik terug naar huis en kreeg ik een appje van mijn vader: “Bedankt jongen”. Dit gaf mij het gevoel dat zo goed was.