De telefoon ging en aan de andere kant van de lijn sprak een meneer over zijn vrouw die opgenomen was in de hospice in Zevenaar en niet lang meer te leven had. Het ging allemaal heel snel en zijn wens was om op korte termijn een afspraak te maken. Daarom hebben we nog die middag een afspraak gemaakt in Arnhem. In alle rust hoorde ik zijn verhaal aan en zijn wensen. Tijdens het gesprek bleek dat hij op internet op zoek was gegaan naar een kleinschalige uitvaartondernemer en hij vertelde mij dat mijn persoonlijke benadering hem zeer aansprak.
Nadat alles besproken en geregeld was, nam hij afscheid van mij met de woorden: “Bijzonder fijn dat deze zorg mij uit handen is genomen en dat nu alles geregeld is”. Maar we hadden nog geen afscheid genomen of de telefoon van de man ging: zijn vrouw was zojuist in de hospice in het bijzijn van twee goede vriendinnen in alle rust overleden. Het was behoorlijk wrang voor de man dat hij niet op tijd terug was om op het moment van overlijden bij haar te zijn, maar haar beste vriendinnen waren bij haar en dat gaf hem een gerust gevoel. Dus nu namen we afscheid met mijn woorden: “Gecondoleerd en ik ga u nu helpen om alles te regelen”.
Een klein uurtje later was ik in de hospice. Ik merkte dat meneer nogal in schok was en het overlijden van zijn vrouw toch nog onverwacht was gebeurd. Daarom zijn we eerst in alle rust gaan zitten en hebben we gewacht op zijn twee zussen. De kleding die mevrouw aan moest was nog niet uitgezocht en thuis was er nog geen kamer vrijgemaakt voor de thuisopbaring. Gelukkig werd dit door de zussen en hun partners geregeld en konden wij overgaan tot het verzorgen en overbrengen van mevrouw naar hun woning.
In de daaropvolgende dagen moest er veel geregeld worden en pratend over de uitvaart gaf meneer aan: “Graag wil ik rond de kist proosten op het leven van mijn vrouw en het lijkt me mooi om de plechtigheid daarna te laten plaats vinden in de aula van het dichtstbijzijnde crematorium”. Waarop ik antwoordde: ”Als het niet noodzakelijk is, waarom zou u dan naar de aula van een crematorium gaan. Er zijn toch echt mooiere, meer sfeervolle plekken om de plechtigheid of een viering van het leven te laten plaatsvinden. Bijkomend nadeel is dat men in een rouwcentrum of crematorium altijd maar beperkt de tijd heeft. Mag ik een ander voorstel doen?”
Op de dag van de uitvaartplechtigheid, of zoals meneer het noemde de dag van de “viering van het leven”, verzamelde de naaste familie zich bij het woonhuis. Familie en vrienden konden in alle rust nog afscheid nemen voordat definitief door meneer persoonlijk de kist werd gesloten. Meneer was bijrijder op de rouwauto waarmee vervolgens gereden werd naar een landelijk gelegen, verbouwde boerderij uit 1700. Langs de lange oprijlaan naar de boerderij stonden alle vrienden en familie de rouwauto op te wachten. Vervolgens werd de kist door de zonen naar binnengedragen. Omringd door familie en vrienden sprak de weduwnaar zijn laatste liefdevolle woorden tot zijn vrouw waarna het glas werd geheven met de woorden “Op het leven”. Na de bijeenkomst nam meneer weer plaats naast de chauffeur van de rouwauto voor de rit naar het crematorium. Zo gaven we samen vorm aan de uitvaart van een bijzondere vrouw, in een vorm die paste bij hoe zij geleefd had.
